We zetten de klok terug. Maar niet ons tempo: het leven is geen snipperdag
We zijn steeds ‘aan’. We zorgen, werken, plannen, regelen en vergeten soms te leven. Tot het niet meer lukt. Tot het lijf het overneemt en zegt: nu even niet meer. We praten veel over werkstress. Maar veel minder over leefstress of privéstress. Over wat er gebeurt als verdriet, zorgen of mantelzorg gewoon te veel worden. Niet omdat we zwak zijn, maar omdat we mens zijn. De Raad voor Volksgezondheid noemde het pas nog: we leven in een hypernerveuze samenleving.
De stille werkelijkheid
De dochter die haar vader verloor, maar zich niet ziek wilde melden: “ik ben niet ziek, ik ben verdrietig.”
De vader die na zijn scheiding nog wel op tijd zijn targets haalt, maar thuis stilvalt zodra het scherm uitgaat.
De mantelzorger die denkt: “nog even volhouden, volgende week wordt het rustiger.”
Maar die rust komt niet. Niemand vraagt om een burn-out. Niemand wíl uitvallen. Mensen proberen juist sterk te blijven. Soms té sterk.
Sociaal verlof: even weg, sterker terug
Stel je voor: Iedereen die door het leven wordt geraakt; verlies, scheiding, mantelzorg etc. mag 13 weken in twee jaar even ademhalen.
Betaald via het UWV, dus niet uit de zak van de werkgever. Zo voorkom je dat mensen maandenlang uitvallen. Je voorkomt burn-outs, en je houdt goede mensen aan boord.
Werkgevers hoeven niet meer te gokken op “een beetje coulance”.
Werknemers hoeven niet meer te doen alsof ze ziek zijn.
En Nederland bespaart miljarden aan stress en zorgkosten.
Hoe betalen we dat?
Heel simpel: Een apart potje: een Sociaal Verlof Fonds.
Werkgevers leggen een héél klein bedrag in (ongeveer 0,1% van de loonsom minder dan een kop koffie per maand).
De overheid doet de rest. Dat geld verdienen we dubbel terug, want een burn-out kost duizenden euro’s per persoon. Dit is geen luxe. Dit is gezond verstand. Een kleine gezamenlijke bijdrage, een groot verschil voor mensen. Het voorkomt langdurige uitval, houdt mensen verbonden en geeft herstel de plek die het verdient.
Tijd om even stil te staan
Volgende week zetten we de klok een uur terug. Misschien is dit hét moment om niet harder te rennen, maar even te vertragen. Niet om minder te werken,
maar om beter te leven.Want werk hoort bij het leven, maar het ís niet het leven. Ik plaats het een in een groter perspectief, als we niets doen dan verliezen we:
Mensen: aan burn-out, maar ook aan vervreemding, eenzaamheid en fysieke aftakeling
Onze gezondheid: Chronische stress veroorzaakt burn-outs, slapeloosheid en zelfs hart- en vaatziekten.
Onze gezinnen: Ouders die overbelast thuiskomen, partners die uit elkaar groeien, kinderen die opgroeien zonder échte aandacht.
Onze gemeenschap: Minder vrijwilligers, meer eenzaamheid. Sociale verbanden worden uitgehold door werkdruk.
Onze economie: Jaarlijks kosten werkgerelateerde uitval en stress de Nederlandse samenleving meer dan 3 miljard euro.
Sociaal verlof. Even weg. Sterker terug.
Omdat echte veerkracht niet ontstaat van volhouden, maar van durven en kunnen pauzeren.
Annemie Webers
directeur Career & Live, auteur “Privestress op de werkvloer”
