Het doorgaanprobleem echt aanpakken

We weten al genoeg over werkdruk, stress en burnout. Het probleem is dat we blijven doorgaan.

Als weten genoeg was geweest, hadden we dit allang opgelost.

Dan hadden stress en uitputting inmiddels ergens achter ons gelegen, samen met faxen en rookruimtes. We weten namelijk ongelooflijk veel. We herkennen signalen, kennen de theorie en voelen vaak feilloos aan wanneer het eigenlijk te veel is. We kunnen zelfs anderen uitstekend uitleggen wanneer ze beter zouden moeten stoppen. En toch gaan we door.
Niet omdat we dom zijn.  Niet omdat we ongeïnteresseerd zijn.
Maar omdat weten niets van ons vraagt. Weten is comfortabel. Het geeft het gevoel dat je ermee bezig bent, zonder dat je iets hoeft te laten. Zonder dat je iemand hoeft teleur te stellen. Zonder dat je hoeft af te wijken van wat normaal is gew orden.

Het echte probleem is niet stress.Het echte probleem is doorgaan

We zijn doorgaan normaal gaan vinden. Altijd bereikbaar zijn noemen we betrokkenheid. Nog even doorwerken heet verantwoordelijkheid. Je grenzen verleggen wordt gezien als professionaliteit. Wie stopt moet uitleggen. Wie doorgaat krijgt waardering. Niet expliciet misschien, maar subtiel, dagelijks, in kleine reacties, blikken en opmerkingen.
Het doorgaanprobleem zit niet in grote crises of dramatische momenten. Het zit in het alledaagse. In dat ene mailtje dat je nog even beantwoordt terwijl niemand erop zit te wachten. In die vergadering waar je bij blijft zitten terwijl je hoofd al vol is. In het automatische ja, terwijl je lijf al nee zegt. Het voelt logisch, behulpzaam en professioneel. Tot het zich opstapelt.
En dan zeggen we achteraf dat het ineens misging.

Ik kan niet anders

Wat dit extra ongemakkelijk maakt, is dat we onze eigen cirkel van invloed structureel kleiner maken dan hij is. We wijzen naar de organisatie, de werkdruk, de cultuur, de verwachtingen. En ja, die zijn er. Die doen ertoe. Maar ondertussen blijven we zelf meebewegen, aanpassen en inslikken. Niet omdat we geen invloed hebben, maar omdat invloed nemen spanning oplevert. Het vraagt dat je anders handelt dan de norm. Dat je vertraagt waar snelheid wordt verwacht. Dat je stopt waar doorgaan wordt beloond.

Stress is geen oorzaak. Stress is een gevolg

Burnout is geen verrassing, maar het eindpunt van te lang doorgaan terwijl je al lang wist dat het niet klopte. Dat maakt dit geen individueel falen, maar een collectief patroon. Een patroon dat we in stand houden omdat het ongemakkelijker voelt om te stoppen dan om door te gaan. De vraag is dus niet of je dit herkent.
De vraag is of je bereid bent te kijken naar wat jij zelf blijft doen, terwijl je beter weet.Niet met schuld. Wel met eerlijkheid.
Want echte verandering begint niet bij meer inzicht. Die begint bij het moment waarop je niet meer om je eigen gedrag heen kunt. Waarop weten niet langer genoeg is. Waarop stoppen geen teken van zwakte blijkt, maar van volwassenheid.
We weten al genoeg.

Het probleem is dat we blijven doorgaan. En zolang we dat niet onder ogen zien, blijven we precies doen wat we altijd deden. Alleen steeds vermoeider. Dus doe je meest het “doorgaanprobleem” in 2026 echt aan te pakken?