Moederdag: de dag waarop we bloemen geven en structurele ongelijkheid verpakken in een ontbijt op bed.

Samen met mijn kinderen bezocht ik, op moederdag,  de tentoonstelling Good Mom, Bad Mom. Ik stond tussen kunstwerken die genadeloos blootleggen wat we op de werkvloer nog steeds niet durven benoemen: dat privéstress geen vrouwenprobleem is, maar een systeemfout die ons allemaal raakt. De tentoonstelling heet Good Mom, Bad Mom. En eerlijk? De titel irriteerde me eerst een beetje. Alsof we vrouwen weer in een morele meetlat gaan duwen. Alsof er überhaupt een goede manier is om dit circus – werk, zorg, leven – in balans te houden. Maar wat ik daar zag, raakte me. Kunstenaars die de rauwe, ongemakkelijke, vermoeiende én liefdevolle realiteit van het zorgen laten zien. Niet gepolijst, niet Instagramwaardig. Maar echt. En daardoor zo waardevol. Want laat me dit duidelijk zeggen: dit gaat niet over moeders.
Dit gaat over mensen. Over ons.

Privéstress is niet enkel een privéprobleem

In mijn boek ‘Privéstress op de werkvloer’ schrijf ik over een hardnekkig blinde vlek: privéstress. De stille energielek die je ’s ochtends al moe op je werk doet verschijnen. We doen alsof je werkdruk kunt oplossen met timemanagement. Maar niemand heeft een agenda waarin staat: “10:30 – mentale breakdown over zieke moeder.” We hebben het over burn-outs, bevlogenheid en hybride werken. Maar te weinig over co-ouderschap. Over alleenstaande vaders. Over mantelzorg, rouw, relatiegedoe, slapeloze nachten en geldstress. En áls we het erover hebben, noemen we het ‘gedoe’ of ‘iets voor thuis’. Maar laten we eerlijk zijn: je laat het niet thuis. Je neemt het mee. Altijd. Onderzoeker Mara Yerkes van de Universiteit Utrecht laat zien dat zelfs in ‘gelijke’ relaties, waarin beide partners werken en zeggen dat ze het eerlijk willen verdelen, vrouwen nog steeds meer zorgtaken doen. En: ze regelen ook vaker de mentale planning. Wie belt de tandarts? Wat moet er in de lunchtrommel? Wie onthoudt dat het woensdag gymdag is? Dat zie je niet op papier. Dat zie je in blikken, in houding, in uitputting.

Ik wil iets anders voor mijn kinderen

Ik wil dat mijn dochters opgroeien in een wereld waarin ze ambitieus mag zijn zonder zich schuldig te voelen. Ik wil dat mijn zoon opgroeit met het besef dat zorgen niet iets ‘extra’s’ is, maar normaal, waardevol en gedeeld.En ik wil dat ze allebei gaan werken op plekken waar je mens mag zijn. Geen robot die zijn privésituatie offscreen houdt. Geen held die alles alleen moet oplossen. Dus nee: dit blog is geen Moederdagviering. Geen roze strik. Geen extra knuffel voor moeders ‘die het allemaal doen’.
Maar een pleidooi voor iedereen die ’s ochtends naar werk komt met een hoofd vol zorgen. Een pleidooi voor organisaties die echt willen investeren in mensen.
Niet alleen in wat ze produceren – maar ook in wat ze dragen.

Echt doen

Ga naar die tentoonstelling Echt. Ga. Niet alleen als moeder. Juist niet.
Ga met je team, met je collega’s, met je leidinggevende. Kijk samen.
En praat daarna eens niet over kwartaalcijfers, maar over thuissituaties. Over onzichtbare stress. Over wat we normaal zijn gaan vinden – maar eigenlijk te gek voor woorden is.. Wil je meer weten over privestrss op de werkvloer, wat, hoe waarom en concrete oplossingen? Bestel het boek ‘Privéstress op de werkvloer’ het verschijnt op 2 juni.
Voor iedereen die werk en leven niet meer als twee aparte werelden wil behandelen.
Voor wie voelt dat het anders moet – én anders kán.
Voor werkgevers, HR-professionals, beleidsmakers en mensen met kloppende harten.

Weg met privéstress als privéprobleem.
Het is tijd om het op de werkvloer te leggen. Niet als klacht, maar als startpunt voor iets beters.

Annemie Webers

auteur Privéstress op de werkvloer