Waarom stress en werkdruk niet verdwijnen door stoppen, maar door begrijpen
Stress en werkdruk worden vaak benaderd als een probleem dat opgelost moet worden. Minder doen. Beter plannen. Grenzen stellen. Toch zien we in de praktijk iets anders: juist mensen die veel weten over stress, betrokken zijn en verantwoordelijkheid dragen, lopen vast. Niet omdat ze het niet snappen, maar omdat hun gedrag niet verandert. Stoppen met Doorgaan vertrekt vanuit een andere vraag. Niet: hoe kom ik van stress af?
Maar: waarom blijf ik doorgaan terwijl ik allang voel dat het te veel is?
Het misverstand over stress
De meeste professionals herkennen stresssignalen prima. Ze voelen vermoeidheid, spanning en onrust. Ze weten wat herstel zou zijn. En toch gebeurt steeds opnieuw hetzelfde. Er komt druk, verantwoordelijkheid of tijdsnood, en ergens in het hoofd verschijnt de gedachte: nog even. Dat doorgaan wordt vaak gezien als een bewuste keuze of een karaktereigenschap. In werkelijkheid is het zelden een keuze. Het is een reflex.
De Doorgaanlus
In Stoppen met Doorgaan staat één denkraam centraal: de Doorgaanlus. Deze lus maakt zichtbaar hoe stress en werkdruk zichzelf in stand houden. Deze verloopt altijd volgens hetzelfde patroon:
Trigger
Werkdruk, tijdsdruk, verantwoordelijkheid of een vraag van een collega of leidinggevende. Dit is normaal. Werk is complex.
Interne rechtvaardiging
Gedachten die logisch en professioneel klinken: nog even, ik ben nu nodig, dit hoort erbij, na deze periode wordt het rustiger. Deze gedachten zijn geen toeval, maar automatische verklaringen.
De saboteur: het kantelpunt
Tussen rechtvaardiging en gedrag zit het kantelpunt. Dit is het moment waarop een interne stem het overneemt. Niet om tegen te werken, maar om veiligheid en controle te behouden. Hier wordt logisch denken omgezet in automatisch handelen.
Automatisch gedrag
Doorgaan ondanks vermoeidheid, pauzes overslaan, toch reageren op mail of app, overwerken zonder het te benoemen. Het gedrag voelt niet heroïsch, maar vanzelfsprekend.
Directe beloning
Opluchting, controle, waardering en rust op korte termijn. Cruciaal: de beloning komt vóór de schade. Het brein leert dat dit werkt en herhaalt het patroon.
Zo wordt doorgaan geen incident, maar een systeem.
Waarom stoppen zo moeilijk is
Stoppen met doorgaan faalt niet door gebrek aan discipline of motivatie. Het faalt omdat het brein gebouwd is op voorspelbaarheid en veiligheid, niet op gezondheid of balans. Onder druk versmalt het denkvermogen en wint bekend gedrag het van verstandige alternatieven. Hoe slimmer en verantwoordelijker iemand is, hoe beter hij of zij dit gedrag kan rechtvaardigen.Daarom werken tips, lijstjes en goedbedoelde adviezen zo slecht. Ze grijpen in nadat de lus al draait.



